وقتی صحبت از پروسه تولید کارخانجات آرد و اقتصادی بودن فعالیت این بنگاههای اقتصادی میشود معمولا تصمیمگیران دولت از چند جهت برای توجیه اقتصادی بصرفه بودن تولید آرد سخن میگویند!
اول اینکه دولت به کارخانجات آرد در گندم ورودی سوبسید میدهد. دوم اینکه کارخانجات سبوس آرد را با نرخی مناسب میفروشند و سوم اینکه دولت با ارائه سهمیه گندم هوای کارخانجات آرد را دارد!
صنعت آرد از سال 1393 هیچگونه افزایش قیمتی در نرخ فروش آرد نهایی خود نداشته است در صورتی که هزینههایی همچون آب، برق، حمل و نقل، حقوق و دستمزد کارگر و نرخ کیسه آرد با افزایش قیمت چند برابری مواجه شده است.
متاسفانه حوزه گندم و آرد و نان از جمله حوزههایی هستند که دولتهای مختلف در کشورمان در ثبات قیمتهای آن و حداقل افزایش قیمت در نرخهای این زنجیره توافق داشتند. به عبارتی برای کاهش فشار اقتصادی به مردم اولین حوزهای که دولت بر روی آن دست میگذارد، بخش گندم، آرد و نان است.
در این میان بحث سبوس آرد به واقع به هزینههای سرسام آور کارخانجات آرد نه تنها کمک شایانی نکرده بلکه این محصول دردسری شده برای کارخانجات آرد و توجیهی شده برای دولتمردانی که خط فکری آنها عدم افزایش نرخها در این حوزه است.
در این میان انجمنها و اتحادیههایی که از سبوس به عنوان یکی از اقلام ضروری بهره میبرند از جمله انجمن دامداران و اتحادیههای تولید دام و طیور، حداکثر بهره برداری و سوء استفاده را از این توجیه دولت میکنند و تا میتوانند به بهانه افزایش نرخ سبوس به صنف کارخانجات آرد اتهام زده و انواع صفات دور از انصاف و غیر حرفهای را به کارخانجات آرد نسبت میدهند.
جالب است که کارخانجات آرد علی رغم مشکلات زیاد به دلیل تعهد و عرق ملی همچنان با متانت کامل به تولید میپردازد و خم به ابرو نمیآورد .
سوال اینجاست چرا دولت نگاهش به کارخانجات آرد همانند سایر کارخانجات تولیدی همراه با عدل و انصاف در بحث سبوس آرد نیست!
آیا این کارخانجات، ماده اولیه مهمترین قوت مردم را که همانا نان است تولید نمیکنند!؟
چرا دولت نگاهی توأم با بی عدالتی و تبعیض به این صنف دارد؟!
چرا با شفافسازی و اعلام نرخ مناسب در جهت شفاف سازی اذهان سایر اتحادیهها و حمایت از صنعت متعهد آرد بر تمیآید؟!
آیا سکوت صنعت آرد نشانه رضاست؟! قطعا نیست…
