نرخ تضمینی گندم، ضامنی برای خودکفایی

نرخ خرید تضمینی گندم یکی از عوامل موثر در خودکفایی گندم است. در سال زراعی 98 شاهد آن بوده ایم که علی رغم اعلام خودکفایی گندم، میزان خرید تضمینی گندم توسط دولت تا حد محسوسی کاهش یافته و کشاورزان در بسیاری از استانها نیز به علت عدم صرفه اقتصادی قیمت 1700 تومان برای فروش هرکیلوگرم گندم، حجم قابل توجهی از گندم ها را به دولت نفروختند و به مصرف شخصی از جمله مصرف بذر رساندند.

نرخ تضمینی گندم؛ ابزاری برای ارتقا خرید گندم از کشاورزان

روسای اتحادیه های کشاورزی در جهت پیشگیری از این کاهش میزان خرید در پاییز 98، مراجعات گسترده ای به کمیسیون کشاورزی مجلس، نهاد ریاست جمهوری، شورای اقتصاد و وزارت جهاد کشاورزی تحت تشکل بنیاد ملی گندمکاران ایران داشتند تا ضمن اعلام نارضایتی کشاورزان از قیمت خرید تضمینی گندم، قیمت 2500 تومان برای هر کیلوگرم گندم برای سال زراعی 99 را پیشنهاد کنند.

دولت باید به آفات مقاوم تر با امکان سطح زیر کشت توجه نماید

پس از جلسات کارشناسی دولت و شورای اقتصاد با قیمت گذاری 2200 تومان برای گندم سال آینده موافقت شد. نکته مورد توجه و قابل تامل در این میان ضرورت حمایت دولت از کشاورزان و بخش تولیدی گندم کشور برای تامین حداکثری نیاز گندم کشور توسط کشت داخل است که تمامی نهادهای تصمیم گیر بر آن تاکید دارند. به نظر می رسد، دولت باید علاوه بر آنکه در موسسات تحقیقاتی دولتی مانند جهاد کشاورزی بر روی بذر هایی با کیفیت بالاتر با امکان اصلاح ژنتیکی تمرکز نماید، همچنین باید به آفات مقاوم تر با امکان سطح زیر کشت توجه نماید. از این رو انگیزه کشاورزان برای تولید بهینه بالاتر می رود و کیفیت آرد، نان و صنایع وابسته نیز متعاقب آن افزایش خواهد یافت.

اما سوال اینجاست آیا نرخ گندم سال 99 با توجه به افزایش فاکتورهای موثر در کشت از جمله کود، بذر، هزینه انرژی، هزینه نیروی انسانی و غیره  برای کشاورزان منطقی است و آیا آنان را به سمت کشت حداکثری گندم سوق می دهد یا خیر؟! نرخ تضمینی خرید گندم ضامن خودکفایی کشور است. تا کجا این اهمیت را در تصمیمات ملی لحاظ می کنیم؟!