خشکسالی، پدیدهای آرام میباشد که به مرور زمان حال مزارع گندم دیم کشور را ناخوش کرده است. به گونهای که میزان تولید گندم سال جاری کشور، 30 درصد کاهش یافته و تا حدی امنیت غذایی را به لرزه درآورده است.
بر اساس آمار، به طور کلی ۶ میلیون هکتار زمین برای کشت گندم در کشور وجود دارد که از این میزان ۴ میلیون هکتار آن مربوط به کشت دیم و ۲ میلیون تن آبی است که متاسفانه در سال ۹۹ در حوزه کشت دیمی با کاهش ۴۸درصدی بارش روبه رو شدیم و این موضوع میزان بهره برداری کشت گندم دیمی را به چالش کشانده است.
از سوی دیگر، متاسفانه وضعیت بارندگی به گونهای بوده است که در برخی مزارع، گندم تولیدی قابل برداشت نیست و کشاورزان تنها توانستند از کاه استفاده کنند.
همچنین در برخی مناطق، عامل خشکسالی علاوه بر پایین آوردن عملکرد محصول گندم منجر به بروز مواردی از جمله کاهش شدید سفرههای آب زیرزمینی و خشکی چشمهها در منطقه شده که تمامی این موارد به مهاجرت روستایی نیز دامن زده است.
البته فارغ از خشکسالی و کاهش بارندگیها، پایین بودن نرخ خرید تضمینی گندم، کمبود نهادههای دامی و فروش برخی از مزارع سبز گندم به دامداران از عواملی است که تولید این کالای استراتژیک را در مدار نزولی قرار داده و زنگ هشدار نیاز کشور به واردات گندم را بیش از پیش به صدا درآورده است.
بنابراین در این شرایط، دولت چارهای جز افزایش عملکرد با ارتقای بهرهوری از منابع تولید به ویژه آب، اتخاذ سیاست¬های حمایتی و تشویقی همچون طرح جهش تولید در دیمزارها، توسعه کشاورزی قراردادی و استفاده از بذور اصلاح شده، ندارد.
البته با توجه به نتایج مثبت بارورسازی ابرها در توسعه کشت محصولات آببر، با سرمایهگذاری و اهمیت بیشتر در این حوزه نیز میتوان تا حدودی به جبران کاهش نزولات آسمانی کمک کرد.
