از نیمه دوم سال گذشته بازار غلات با شروع جنگ روسیه و اوکراین و افزایش لحظه‌ای نرخ گندم و زمزمه‌های حذف ارز 4200 تومانی، دستخوش تغییرات و تحولات گسترده‌ای بود؛ اما این موضوع تنها مختص به ایران نبود و تقریباً تمام کشورهای مصرف‌کننده جهان از بحران‌های جهانی غلات متضرر شده‌اند که البته درباره ایران با توجه به تداوم تحریم‌های مالی و بانکی جهانی این بحران‌ها عمق بیشتری می‌یابد.
فارغ از تنش‌ها و بحران‌های بین‌المللی، سیاست خارجی ایران برای بازار غلات داخلی مشکل‌‌آفرین بوده است، زیرا متأسفانه در ایران این اقتصاد ملی است که دنباله‌رو سیاست خارجی بوده و سیاستمداران ما بدون توجه به واقعیت‌ها و قابلیت‌های تولید غلات و مواد غذایی به انعقاد قرارداد با کشورهای دیگر اقدام می‌کنند؛ درحالی‌که در دیگر کشورهای جهان، دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی مسئول ریل‌گذاری و تسهیل روابط اقتصادی و جذب سرمایه‌گذاری خارجی و انتقال دانش و فناوری‌های نوین علمی و صنعتی است.
با وجود این وضعیت، دولت سیزدهم زمانی تصمیم به جراحی بخش صنعت غلات کشور گرفت که این صنعت با بحران‌هایی همچون شیوع ویروس کرونا، تهاجم روسیه به اوکراین، دوره خشکسالی 20 ساله در ایران و نصف شدن تولید گندم در کشور روبه‌رو بوده است؛ شاید بهترین زمان برای جراحی بازار غلات ایران زمانی بود که حال اقتصاد ایران مساعدتر بود و حتی کشور مبادرت به صادرات گندم مازاد خود به خارج از کشور می‌کرد. لذا دولت علاوه بر مشورت با دست‌اندرکاران این صنعت، می‌بایست فکری به حال دیپلماسی خارجی خود کند تا بیش از این با انعقاد قراردادهای خارجی، بازار غلات کشور دستخوش تغییرات منفی نشود.
برگرفته از مصاحبه
امیرحسین شاهمیر
